Senelerdir yaşayıp artık alıştığım durumdur. Bir ara satranç oynardım bıktım, nefret ettim.
Her bokla ilgilendim bir süre sonra hepsi baydı. Maça çağırırlar gitmem, film izlemem, çalışmaktan nefret ederim. Yatmayı severim ama uyku yaşamımı çaldığı için ondan da nefret ederim. Bu durum var iken dahi gelecek planı yapmaya korkarım. Üşengeçlik, ölü toprağı, her daim düşük enerji... Büyüye filan inanmam ama bana büyü yapıldığını düşünüyorum. Eskiden böyle değildim.
Hem oynamak istiyorum hem oyunun farkındayım.
Yaşlanmaktan korkuyorum hiçbir şeye hırsım olmamasına rağmen.
Böyle sikik, saçma ve karmaşık bir şey ışte.
