Tank taburundan çıkıp keşan'ın, Edirne'nin uçsuz bucaksız boş arazisine baktığım andır. Sivil hayat sınırsızdı sanki ama, nizamiyeden içerisi daha bir başka.
O kapıdan çıkarken bi taraftan da, aylarca çok sevmeyerek vakit geçirdiğim ama uğurlamaya geldiklerinde ve imrenir gözlerle baktıklarında içimin eridiği koğuş/nöbet arkadaşlarıma yakınlık hissettim. Ne kadar birbirimize nöbet de kitlesek yokuş da yapsak bu hikayeyi birlikte geçirdik diye düşündüm.
