eğer doğuda yaptıysanız, birliğin en büyük binasının önünde saatlerce ktm (kabul toplanma merkezi) araçlarını beklersiniz. kamuflaj vs. yok sivil halde o gün boyu kışlada takılırsınız. Sonunda araçlar yanaşır, dağıtım ktm lerine mi, havaalanına mı nereye gidecekseniz o araca binersiniz, yavaş yavaş önde arkada silahlı arkadaşlarınız eşliğinde, allah yardımcıları olsun diyerek nizamiyeden çıkar gidersiniz.
aslında o an farklı duygular da vardır, doğu ve güneydoğuda askerlik yapanlar ve tabi bitirebilenler bilir, o gün çok mutlusundur gidiyorsun, o saydığın şafak bitti artık, ailene sevdiklerine kavuşacaksın ama içinde bir burukluk ta var, ulan arkadaşlar kaldı burada, ya bu hafta göreve giderlerse, ya bir saldırı olursa, neden yalnız bırakıyorum onları gibi bilinçaltında bir utanma, pişmanlık, sanki onları satmışsın duygusu, bu duyguya ilaveten, insan olmanın verdiği bir korkuda yok değildir, ya ktm aracına saldırırlarsa ya nizamiye çıkışı pusu kurarlarsa, ulan tezkere günü gitmesek bari öteki tarafa duygusu.
