biraz zaman vereyim, kendini toparlasın dediğim kim varsa, süre dolduğunda yanımda bulamıyorum.
dışarda çok üşümüş, evime alıyorum. şöminenin başına oturtuyorum. battaniyemi veriyorum. sen dur ben sıcak çorba getireyimmiş. getiremiyorum. o gitmiş oluyor.
ben başını dizlerime koyup uyutmayı düşünüyorum mesela, ısınsın istiyorum; bir daha hiç üşümesin, üşümek nedir unutsun istiyorum. ben üşümeyi hatırlarken o gitmiş oluyor.
yardım etmek istiyorum, belki başarılı olamam ama deniyorum. elimi uzatıyorum, yetişemesem de. yanında olduğumu bilsin istiyorum, yanında değilmişim ama yanındaymışım. ben varım, burdayım. sen de var mısın diyorum. yokum diyor. hamdi beyin teklifine cevap verir gibi, yüzüme telefonu kapatır gibi, 3 hayırla uğurluyor beni. ben hata yaptığım yeri bulana kadar o gitmiş oluyor.
merak ediyorum, endişeleniyorum. tedaviyi reddeden hasta gibi reddediyor beni. ben yeni bir tedavi yöntemi kurgulayana kadar o gitmiş oluyor.
hiç bisikletten düşmemiş olduğumu, hiç boğulma tehlikesi atlatmadığımı, hiç ağaçtan düşmediğimi hüzünle fark ederken ben, bana tecrübeden bahsediyor. ben yaş alana kadar, o gitmiş oluyor.
yetemeyince yetemiyor insan demek ki. beni pes edeceğim durağa götürmesi için bindiğim otobüsün kart işlemleri kısmında "yetersiz bakiye" yazıyor. ben kartı doldurup gelene kadar, o gitmiş oluyor.
kendimi ispat trenini kaçırdım. ama o istasyonda beklemekten de vazgeçmiyorum.
çünkü biri benim için değerliyse, değerlidir. izin verdiği kadar yanında olurum, kaldığı kadar kalırım, gittiği kadar giderim. yanında olurum. "yanında olmak" ne güzel söz öbeğiymiş aslında.
bana kalırsa herkesin yanında olmak isteyeceği en az bir kişi olmalıdır hayatta.
ve yanında olmasını isteyeceği biri de olmalı elbette.
çıkar gözetmeden, karşılık beklemeden, sadece kendi için ve sadece sen, sen olduğun için.
"karşılık beklememek" de ne güzel söz öbeğiymiş sonra. zormuş, zor olan güzelmiş. çıkar gözetmemek de güzeldir tabi.
çünkü salça bile domatesin ölümünden nemalanıyormuş.
ben de diyorum ki,
avize düşer cam incinir, rüzgar hep kazanır, tül hep kaybeder.
