Bizim yemekhanedeki masalar sekiz kişilik. Bugün o kadar kalabalıktı ki, mecburen tek boş yer olan altı kadın bir erkeğin bulunduğu masaya oturmak zorunda kaldım. Normalde bu kadar kalabalık olmaz ve ben de boş bir yere geçip kendi kendime yemeğimi yer giderim.
Ama bugün ortama düşmüştüm. Bildiğiniz gibi şantiyelerde kadın görmek pek alışılagelmiş bir şey değildir. Ancak bizim şantiyemizde altı tane varmış. Ben de yeni öğrendim.
Daha sonra ister istemez aralarındaki iğreti muhabbete kulak misafiri oldum. Zaten kulak misafiri olmamak elde değil; bütün yemekhanede yankılanıyor sesleri. Ardından birisi baklavayı yemeyeceğini belirterek "altı kilo almışım" diye sessizce beyan etti. Galiba bu arkadaşımıza kin dolu olan başka bir kadın arkadaşımız sağır sultanın da duymadısını istercesine "ne! On altı kilo mu aldın?" Diye inletti yemekhaneyi. Ardından ufak bir sessizlik oldu ve birçok kişi dönüp bize baktı. "Bana ne bakıyorsunuz? Ben yemeğimi yiyorum." Dercesine makarnaları ağzıma sokmamla meşguldüm. Yanımda oturan altı kadının arkadaşı erkek, yemek boyunca sürekli gülüp, hepsine ayrı ayrı iltifat ederken, bu olay yaşandığında yine o kadına iltifat etmekle uğraşıyordu.
O bağırıştan sonra yan masa, karşı masa, diğer yan masa ve görüş alanına sokabilen herkes bizim masayı kesiyordu. Üç dilim baklavanın birisini yerken "o kadar şişman değilsin canım yaa" dedi birisi ve ben hemen masadan kalkarak dışarı çıktım.
Kan çıkması olasıydı ve ben bunu kaldıramazdım. Kan çıkmadan ben çıktım. Neyse ki yemekhanede bıçak kullanmıyoruz.
