bu bir iş değil belki ama anlatmak istiyorum. annem ve babam ayrıldı sonra ilkokul ikinci sınıftan itibaren annem beni yanında pazara götürmeye başladı. Allah' ım o nasıl bir işkenceydi yarabbi. Sabahın yedisinde kaldırırdı beni. yürüyerek anasının nikahındaki pazara götürürdü. sonra o hayvan gibi karpuzu, beş kiloluk patatesi vs. taşıtırdı. eve geldiğimizde hep ellerim patlamış mosmor olmuş olurdu. Ben ağlayınca da evde anneannem bana bağırıp çağırırdı annemle bir olup. Sanki bütün her şeyi sadece ben yiyormuşum gibi " taşımayacaksan yemeyeceksin, zıkkımlanmayı iyi bilirsin" diye. Bazen üstüne tokat yediğim olurdu. Annem babama olan tüm nefretini bana kusardı. Ben ağlarken ellerime bakarken kız kardeşim öglenin on ikisinde gerine gerine yatağından çıkar, alınanları yemeye koyulurdu. Hep onun da gitmeaini istedim. Ama o hiç gitmedi. Çünkü o hep "küçüktü" "narindi". Şimdi üniversiteye gidecek hala en ufak iş yaptırılmaz hanımefendiye. Bu da böyle kötü bir anım.
