bugün denizin tam ortasında kollarımı ve bacaklarımı açarak yüz üstü yatarken ağzımdan çoğunlukla azot, akabinde oksijen, eser miktarda ise argon ve karbondioksit içeren biricik gaz yuvarımıza kavuşmalarını beklediğim küçük baloncuklar çıkararak düşündüğüm şey. ben o denizin ortasında yeşermiş bir sandaldan başka bir şey değildim. gemi olsam da bir şey değişmezdi. ha sandal, ha gemi, ha insan. deniz için fark eder miydi ki? farenin dağa küstüğü gibi denize küsüp içine dalsam, açlığını gideremeyecek kadar küçük, varlığımı fark edemeyeceği kadar büyük bir odun idim ben, yontulmuş bir sandal, fark ettirmeden denizin boğazına batmış bir kılçık idim. heey hey.
