15 seneyi aşkın bir suredir okulluyum. Amaç ne peki bir meslek sahibi olup kendi düzenini kurmak (bakın dünyayı sorgulamak, aklımızı kullanabilmek için eğitim almak değil kabul edelim şimdi gerçek bu). Peki istediğim nedir? Bilmiyorum. Bir aile belki ama emin değilim artık. Bir sevgilim vardı gerçekten çok güzeldi ona bakınca baharda güneşin tatlı sıcağı yüzüme dokunur gibi hissederdim, çok da uyuşurduk herşeyi anlatabilirdim anlayışlıydı bana karşı. Beni gerçekten dinleyen belki de tek kişiydi sanırım. Ben yine de herşeyi anlatmazdım. Çunku bazı şeylerin ben bile farkında değilim. insan kırgınken daha gerçekçi oluyor sanırım. O bazı şeylerin farkına varmak için uygun bir zaman. Neyse bazen gerçekten sevildiğimi hissederdim. Ben ona bunu hissettirememiş olmalıyım ki şimdi kaybediyorum onu. Benden istedikleri vardı yapmadım bazılarını. Bazılarını yaptım gerçekten çok mutlu olurdu. Biliyor musunuz şu an kendimi rahatlatmak için onun suçlu olduğunu göstermek için turlu şey geçiyor kafamdan. Evet o da suçluydu. Şu an benden daha az özlüyor mesela. Sanki o güneş arkasını döndü bana buralar kaçınılmaz kıştan önceki sonbahar gibi ve ne yapmalıyım ne yapacağım bilmiyorum. Göğsümde bir boşluk var anlatılmaz yaşanır cinsten. Bacaklarımdan kollarımdan tüm gücüm çekiliyor gibi. ibrahim abi olsa tutun kollarımdan diye başlardı o durumdayım. Uyuyor mudur acaba? ibrahim abi değil sevdiğim tabiki. Hala bir geleceğimiz olabilir diye düşünüyorum umutsuzca. Yarın bir gün bu yazıyı gördüğünde umudun kalmasın diye bir hatırlatma yapar hatta belki. Ve evet sanırım düşündüğünüz kadar silik biriyim. Ne yapayım ama sizin kadar kendinden emin karakterli olamıyorum ben. Ona olduğu kadar kolay da değil bana. Kafamdaki onca eski aptal düşünceler evhamlar korkular tekrar üşüştüler. Arkadaşlarım yine kuru birkaç teselliyle beni yolladılar. Siktiğimin dünyasında yine bir çıkış yolu aramaya başlayacağım. Okuyup adam olacaktık lan biz bu kadar basitti. Yook değil işte. Hayat o kadar yolunda gitmez hiçbir zaman. Onunki de iyi gitmedi her zaman ama ben bundan sonrası için onun yanında olmayı gerçekten istedim. Bir sorun olduğunda tutunacağı bir dal olmayı gerçekten istedim ancak o bunu ister mi diye hiç düşünmedim çünkü ben hep bunun özlemini çektim. Bir de benim göz yaşlarımı gören tek kişiydi. O kadar doluyum ki kendimi bırakmak isterdim onun yanında ama güçsüz erkek oldum ki öyleyim de sanırım hangi kız ister ki bunu oysa ben ona içini açan erkek olduğumu sanırdım. Onu bilerek isteyerek kırmayacağımı bildiğini sanırdım. En odun halimde bile aşkının alevleriyle sarılıydım da geç artık. Söndürdüler bizi kıymetlimiz. Artık yalnızız. Eyvallah.
