minibüsteki tek kalan çift koltuğun cam kenarına oturup eve doğru giderken 2 sevgili daha bindi. Bana yalnızlığımı hatırlattı, sonra da yanımdaki boş yeri. Kalkıp "gel kardeşim oturun" dedim. ilk başta kabul etmeseler de sonradan Teşekkür edip oturdular. Bu jest bana yapılsa ben de teşekkür ederdim. Seven ve sevilenin yanında oturamasak bile yanındayız çok şükür.
Hani yer verince "ben ineceğim birazdan" denir ya, içimden "ben öleceğim bu yalnızlıktan" diyesim geldi. Bütün bu şeylere kafa yorarken ineceğim durağı da kaçırdım. Yalnızlık hep zarar amk.
