daha ilkokuldaydım. bir sabah uyandım saçlarımı dörde ayırdım. dört parçanın ucuna da çıtçıtlı ponponlu tokalar taktım. şimdi düşününce gerçekten çok komik ve saçma bir saç modeliydi. gerçekten ucube gibi görünüyordum. tabi o zaman çok güzel olduğumu düşünüyordum.
okulda da arkadaşlarım dalga geçti nitekim. ağlaya ağlaya geldim eve. babam ne olduğunu sordu. dalga geçtiklerini anlattım. babam gözyaşlarımı silip beni kucağına oturtup konuşmaya başladı:
"Bak kızım bu dünyada bazı insanlar vardır, kendileri farklı bir şey yapamadıkları gibi başkalarının farklı olmasını da istemezler. Seninle dalga geçmelerine bakma. yeni saç stilin onları rahatsız mı ediyor? o zaman sana değil de başka tarafa baksınlar. Sakın bu insanlardan olma! Biri saçının kazıtabilir, rengini pembe yapabilir ama bu onu eskiden olduğundan farklı biri yapmaz."
ertesi sabah saçlarımı yine öyle topladım. annem tekrar ağlayarak eve geleceğim konusunda endişeliydi. "Ben okula böyle gitmek istiyorum. Eğer birileri saçımı beğenmezlerse onlara başka bir yere bakmalarını söylerim. Okuldakiler beğenmedi diye istemediğim gibi yaşamayacağım." dediğimde gözleri dolmuş bana sımsıkı sarılmıştı.
