Sevgili.. en büyük anarşizm bundan doğar aslında. sevgiden, sevgiliden doğar anarşizm. Çünkü gerçekten seven bir insan, sevdiğine ulaşmak için gökyüzüyle yeryüzünü birleştirip, her ikisi arasında kalan tüm canlıları, tüm nesneleri gözünü kırpmadan yok edebilir..
Ama gel gelelim bu devirde artık çok zor bi' eylem bu. insanların sevgiden daha önemli öncelikleri var çünkü. gidilecek işleri, ödenecek faturaları, okunulacak okulları, doyurulacak karınları var. Yani isanların sevgiden daha önemli işleri var bu devirde. bu yüzden manasız kalıyor.
baksanıza mesela gazetelerin üçüncü sayfalarına. elele tutuşup da intihar eden sevgililerin sayısı ne kadar da az. aşık olduğu insandan ayrıldıktan sonra dünyanın amına koymaya yemin etmiş kadınların/erkeklerin sayıları ne kadar da az. hatta yoklar. buhar olup uçmuşlar. herkes et derdinde çünkü. oysa kilosu 15 tl'den satılıyor her köşe başındaki kasapta.
sevgiyi ve aşkı önemseyen, aşkın ve sevginin deliliğini yaşayan kişi çok az artık. bu yüzden de ne bir şey doğuruyor bu samimiyetsizlikte, ne de öldürüyor.. çünkü işleri var insanların. Meslekleri, ünvanları var. mezar taşına sosyal statüsünü yazdıran Gerizekalılar gördüm ben. Ölünün arkasından konuşulmaz derler ama yapacak bir şey yok. Çünkü artık hiçbir şey şaşırtamaz beni. ne sevgiden doğan güzellikler, ne de sevgisizlikten doğabilecek anarşizm. çünkü insanlar mutsuz olduklarında da bencilce davranıyor. mutluyken de bencilce davrandıkları gibi. çünkü insanlar oyalanıyorlar sadece. Geneli değil ama çoğu öyle. bazen bir bedende, bazense bir ruhta. bunu ise hiçbir şey değiştiremeyecek. Tek temennimiz bu oyalanan insanların arasında gerçekten birbirine sarılmak isteyenlerin de yanmaması. Kurunun yanında yaş da yanmasın hesabı.
oysa iki sevgili, anasını belleyebilirdi şu dünyanın. Dünyanın anasını belleyen sansar tüccarların, din istismarcısı ibnelerin, etnik köken ayrımı yapan faşist piçlerin, tecavüzcü orospu çocuklarının analarını belleyebilirdi bu iki sevgili.
iki sevgili, sadece sevgiden beslenip de iki insanın sahip olabileceği tüm deliliği gösterip, dünyayı daha yaşanılası bir yer yapıp, varoluşu yeniden imar edebilirdi. bir kereliğine inansaydılar birbirlerine, konuşmadan anlaşabilseydiler bir kereliğine, o zaman son verirdiler evrende varolan tüm imparatorluklara. ve kendi düzenlerini kurup o uğurda yaşayıp giderlerdi. Ama olmuyor. olmayacak. kırılmış insanların inancı. ilk başta kendilerine olanı. sonra diğer insanlara. yazık kurunun yanında yanacak olan o yaşlara da. Umarım karşı olup yaşarlar hayallerini bu yıkılması güç imparatorluğa.
