1 senedir o kadar baskı ve stres içindeyim ki ergen gibi yüzümde sivilce çıkmaya başladı. Bazılarının izi kaldı. Saçlarım aşırı dökülmeye başladı. Azaldıkça azaldı.
Zaten azıcık olan özgüvenim neredeyse tamamen bitti. En ufak bir şey için bile devamlı endişe eder oldum. Kendimi hep taşlıyorum. Bir şeyi tam yapabileceğime, başarabileceğime asla inanmıyorum, kendimi inandırabileceğime bile inanmıyorum.
1 sene içinde hayatımdaki ivmeler hep aşağıyı gösterdi. Bazen çok konuştum, her şeyi anlattım -sözde-. Yine de kimse ne anlamda ne kadar kötü olduğumu bilmiyor. Bilmeyecekler, anlatmaya çalışsam da dinlemeyecekler, dinleseler de tam anlamıyla umursamayacaklar, geçiştirmelik şeyler söyleyecekler.
Ihtiyacım olan kimse yok. Ihtiyacım olan sadece biraz özgüven ve cesaret...
