Seneler seneler önce. Apartmandaki tüm kızlar arkadaşız. Ablamlar var. Ablamların arkadaşları. Tüm komşularla aramız iyi. Yukarılarda da kocaman bir çimlik var. Çimenlik diyoruz oraya. Neyse oradayız işte hep birlikte. Kaldırımlar yenileniyor o zamanlar. Taşların hepsi ortada. Çalışan da yok. Yaklaşık 8 kişiyiz. Belki biraz daha fazla. Karar verdik. Büyük ev yapıcaz kaldırım taşlarından sadece tavanı olmayacak. Derken ellerimiz kirleniyor, kanıyor. Bir kova da su getirmişiz. Dilekkent oturan iki uç gıcık çocuk var. Benden buyuktuler. Geldi bu adiler, evimizi bozdular. Ben de bacak kadar boya sahibim o zamanlar ama hangi cesaretle bilmiyorum arkadaşın da bağırmasıyla kovayı kaldırıp çocuğa koşmuştum. Sonra da üstüne dokmuştum o iğrenç suyu. Sonrasında bir iki hafta gidemedim o çimenliğe. Herkes şaşırmıştı. Ben de şaşırdım tabi kendime ama. Fazla gıcık etmişlerdi. Pişman mıyım değilim tabi ki. En son birkaç sene once gördüm çocuğu. O beni hatırlamaz tabi ama kulağındaki kupeden tanıdım birden korkularım canlanmıştı.
Anı2:
Mutfaktayız. Annem ve ben. Belki ablam da vardı tam hatırlayamıyorum. Yemek yicez. Yine küçüğüm. Annem tam oturacakken arkasından sandalyeyi çekmiştim. Kadın yere duştu tabi. Canı yanmıştı. Aklıma geldikçe çok üzülürüm o ana. Bak yine uzuldum. Nasıl eşeklik yapmışım öyle :(
