bugün uzun bir aradan sonra tekrar ziyaret ettim büyüdüğüm mahalleyi. hafızamdan tamamen sildiğim o çamaşır suyu kokusu geldi burnuma, ağlamaklı devam ettim yolda. bilemedim ne yapacağımı. anısını paylaştığım yollar, binalar, oturaklar... bugün tek başıma yürüdüm o yolları, tek başıma seyrettim o müthiş yapılanma içinde kendini muhafaza edebilmiş binaları, tek başıma ağladım otobüsle yanımdan geçen insanların bakışlarından kaçınarak. sitem ettim, hiçbir zaman sorgulamadığım şeyleri sorguladım, ama yine aynı noktadayım. yine aynı düşünce kıskacındayım. bazı şeyler hiç değişmeyecek bunun farkındayım, bugün daha iyi anladım.
her şey çok farklı olabilirdi. ama hayat affetmedi. kabul ettim.
