içip içip birilerini aramamayı öğrendiğin zaman büyüyorsun aslında. öğrenilmiş çaresizlik de, denediğin şeylerin bir şeyi değiştirmeyeceğini öğrenmek de. belki de senin bir başkasını aradığın gibi, bir diğer kişi de içince seni arıyor ve bu durumdan ölesiye rahatsız oluyorken sen; aramak istediğin kişinin senin hakkında bu şekilde düşünmesini istemiyorsun. bilemiyorum tam olarak hangisi, belki de hepsinin biraz karışımı. ama içip de arayamadığın zaman, o noktada artık bir umudun kalmamış oluyor. umut derken kast ettiğim karşındaki o kişiye karşı değil, genel olarak hayata ya da ilişkilere karşı. düşe kalka, vura çarpa, morluklar içerisinde öğreniyorsun hayatta bazı şeyleri istesen de değiştiremeyeceğini. işte o becerememe hissi belki de şarhoş olup, sürünerek aradığın kişi tarafından sevilmemekten daha kötü.
