Binbir zorlukla kısacık bi konuşma izni kopardıktan sonra tam lafa girecekken onun sana "ben böyle şeyler düşünmüyorum, "ileride karşına başkaları çıkar" demesiyle boğazının düğümlenip söyleyecek hiçbir şeyin kalmamasıdır. "O" o kadar iyi bir insandır ki ilk kez konuştuğu birinsanın-ben-yanından ayrılırken bu cevabı için özür diler ve sınıfına gittiğinde noldu noldu diye soranlara ayy şapşik kendini bilmezin tekiydi demek yerine çok iyi bir insandı, yürüyüşümüz boyunca utanıp sıkılmaktan kafasını kaldıramadı(olan da tam olarak buydu) der.
edit: reddetmesinin en büyük nedeni 12. Sınıf olmamızdı. iki yıl boyunca abayı yaktığım halde kendimi bi kere bile belli edemediğim için halen kendime küfretmekteyim, hukuk kazandım, kendi ilimde kaldım, Allahım nolur o da kalmış olsun... Yine kabul etmese bile en azından onu görebileyim, yaz tatili boyunca her aklıma gelişinde gözlerimin buğulanmasından bıktım ama yine de mazoşistler gibi her seferinde sırf onu düşünmek için kanepe öylece kıvrılıveriyorum...
