kimsenin yüzleşmek istemediği , insani hafif hafif buhrana surekleyen düşüncedir.
ölüm insanin aklinda sürekli yer etmiş bir düşünce degildir. insan ölümü düşünmez, düşünmek istemez. çünkü onu bilinmezlik bekliyordur orada. kalben inansa bile bilincaltinda acabalari vardir. kimsenin gidip gelmedigi bir yer , kimsenin bilgisinin olmadigi , farkli farkli efsanelerin gezdigi yerdir ölüm sonrası hayat.
her insan kendini saf ve temiz gordugu icin kendisini cennete yakistirir. o yuzden; benim kalbim temiz , tanriyada inaniyorum , bu dunyada çile ceksem bile zaten orada sonsuza kadar mutlu olacagim der ve ölümü düşünmez.
dusunsenize olumden sonra bir hayat olmadigini , sevdigin kadini kokusunun olmadigini , annenin yuzunu goremeyecegini , minik kizina sarilamayacagini, en sevdigin dostlarinla konusamayacagini. öldün ve yoksun yasadigin her sey yok oldu seninle.
sevismelerin,sarilmalarin, kitap satirlarinda uzerlerini cizdigin sozler, annenin yaptigi o nefis yemek , sevgilinin parfum kokusu , elindeki peceteyi satin aldiginda sana masumca gulumseyen o cocuk ve daha nice guzel anı... hepsinin yokluga karanliga karisacagini dusunsene. bir boslukta bosluksun ve kimsenin senden senin kimseden haberin yok.
bu dusunmesi bile insanin kalbine bir agirlik veriyor. bazen tanriya dua etmek yerine, tanrim umarim varsindir ve beni dinliyorsundur diye dua ediyorum. ve tekrar soyluyorum ; tanrim umarim bizi duyuyorsundur ve oradasindir.
milyonlarca yillik evrim surecinde veya yaratilista , adina ne derseniz deyin, dnalarimiza kodlanmis bir tanri inanci mevcut icimizde. yillarca ateist olarak yasamama ragmen yinede acabalarim , keske olsaydi , olumden sonra hayat iyi olurdu diye içimden gecirdim.
kim ne derse desin icimizde bir yerlerde tanrinin bir parcasi var. ben hissediyor gibiyim. ya da olumden sonraki karanligi dusunup korkuyorum.
