doğduğumda zaten ayrı sayılırlarmış. zaman geçtikçe ipler kopup ayrılmışlar ama görüşmeye devam ettiler, zaten peder 75 yaşında, 3 sene önce büyük hastalık geçirdi, şimdilerde yeni yeni yürümeye çalışıyor. annnemle beraber geçiniyoruz 20 yıldır.
benim açımdan fazla sıkıntı oluşturmayan bir durumdu bu. o filmlerdeki gibi sürekli pahalı hediyeler falan gelmedi tabi ama annem sağolsun en iyi şekilde yaşatmaya çalıştı, yaşattı da.
zaman zaman o klişe "mutlu aile tablosu" olayına özenirdim küçükken, zaten peder 55 yaşındayken ben doğmuşum, yani onunla zaman zaten geçiremedik adam gibi ama gene de "hep beraber yaşasak nasıl olurdu acaba" falan tarzında düşünceler gelirdi aklıma zaman zaman.
ha şimdi eşek kadar adam oldum şikayetçi değilim bu durumdan. büyüdükçe anlaşılır bu tarz kararlar, çocuk eğer 6-14 yaşları dolaylarındaysa ilk başlarda sıkıntı çeker diye düşünüyorum. özellikle hayatı boyunca evde sadece anne-baba ile yaşadıysa. ben yaşamadım, o yüzden bir sıkıntı doğurmadı benim için ama alışmışsa çocuk babasını annesini bir arada görmeye, o zaman sıkıntı olabilir.
