Olmaz dediklerimiz oldu. Yapmaz dediklerimiz yaptı. Üzmez dediklerimiz üzdü ve gitmez dediklerimiz daima... Gitti...
kimi dirhem dirhem oldu bizi üzen şeylerin... kimi peşisıra devam etti. Tek gerçeğin; acının her zaman yakamızda olduğunu öğrendik. En mutlu günümüzde bile o günün yarınını; sonunu, bitmesi ihtimalini düşünerek yaşamanın verdiği güçlükle hayatımızı devam ettireceğiz. Yaşadığımız küçük mutluluklar bu ihtimalleri görmezden gelmemizi sağlayacak belki. Ama ihtimallerin hiç bir zaman sonu gelmeyecek. ihtimalleri daima; aklımıza, kalbimize, ruhumuza işleyip yaşayacağız. Ve o zaman anlayacağız yaşamanın gerçekten ne demek olduğunu.
