o gün o durakta 1 saat boyunca oturup evime giden otobüslerin geçip gidişine aldırmadan o'nun ansızın gelişini bekledim. kulağımda bir müzik vardı ama ben dinlemiyordum. akşamı andıran bir ikindi artığıydı, güneş bulutların arkasındaydı. o gün o durakta bütün benliğim soru işaretlerini nereye koyması gerektiğini bulmaya çalışıyor gibiydi. Soruyu doğru soramazsanız cevaplar sizi asla ulaşmak istediğiniz yere götürmez. Benim gitmek istediğim yer neresiydi? Ben evime sığınacaktım da kaçmak istediğim yer neresiydi?
Bir saat sonra kalkıp evime giden otobüsün bir sonraki durağına doğru yürümeye karar verdim. Sonra bir sonrakine yürüyecektim daha sonra bir diğerine, bir diğerine... Gücümün bana yettiği durağa kadar yürüyecektim. Tıpkı inişleri çıkışlarını söndüren bir hayatı yaşamak gibi, durgunluğa ve unutmaya muhtaç.
Ardından yağmur başladı ve ardından güneş açtı.
Bu yazıya öylesine başladım, öylesine yaşamıştım bu anıyı da zaten. Öylesine yapılmış çok şey gibi devamı gri, belirsiz, kuvvetle muhtemel yok.
Siz şu anda O'nun ne olduğunu düşünüyorsanız, bu yazıda kendinizden bir parça bulamamışşsınız demektir. Zaten öylesine yazılmıştı
