Tarif edemeyeceğimiz şeyleri zorla bir kavramla ilintilemek, ucundan kenarından altından ve üstünden kesip ona istediğimiz şeyin adını vermek, bilgisizliğimizden midir yoksa üşengeçliğimizden midir bilinmez. Neyi aradığımızı düşünmeden yola koyulmuşluklarımız, tesadüfen keşfettiğimiz yeni limanlar, yorulup boşvermişiliklerle doldurduğumuz kumbaralar.. Kabul edelim ki insan üzülmeyi de yanılmayı da seviyor.
Ne diyorduk? Sevgili diyorduk. Sabaha erekte olmuş gün ışıklarıyla uyanan, saçı başı bozuk ergenimiz henüz yatağının sınırlarını terketmeden, ve hormonlar hegemonyasından kurtulmadan içini gıdıklayan pek çok şeyin sorumluluğunu bir tek sevgilinin eksikliğine atfedebiliyor.
Önde olma yarışını daha iyi erkeğin seçimi olmak üzere yorumlayan pek çok kız; düşüncelerini kısıp, sorgulama ihtiyacı hissetmediği hırslarının, ancak bir sevgiliyle tatmin olacağı kanaatini aşk şarkılarından duymayı seviyor.
‘’ilişkimizde artık heyecan kalmadı’’
‘’ben kimseye bağlanamıyorum’’
‘’ilk günkü gibi sarılmıyorsun bana’’
‘’suç sende değil bende’’
içindeki karmaşık duygulara bir isim bulmayı reddedip üşenen insanlari yukardakiler duymak ya da söylemek arasındaki ince çizgiden nasibini alacaktır. Almak zorundadır. içinde hiç emek geçmeyen, sorgulanmadan, düşünülmeden, incelenmeden doğuştan geldiği gibi hayata uygulanan duygular sahibini mağdur etmeseydi bu adaletsizlik üzerine kargalar isyan edebilirdi.
Birisi artık tek derdi sevişmek olan şu çocuğa aradığı şeyin sevgili olmadığını söylesin ve cebine 3-5 kuruş sıkıştırıp mektebe göndersin.
Birisi artık tek derdi güzellik olan o arkadaşa ihtiyarlamış bir kadın göstersin
Gece saat 2 de ‘’o çocuk beni seviyomuş’’ diye arkadaşını uyandıran kezbanı bir günlüğüne tanrı koltuğuna oturtsun.
Yalnız olmaktan acı çeken arkadaşımıza ‘’yalnız olmanın zıddı sevgiliniz olması değildir sevgili olma durumunun zıddı da her zaman yalnızlık değildir’’ diye hatırlatsın.
Herkese asıl istediklerini verelim ve aramızda gerçekten sevgili, aşk isteyen 3-5 insanı güneşin batışı eşliğinde erguvan ağacının altında yalnız bırakalım. Kimse pişman olmasın hüzünlü şarkılar yazan insanlar işsiz kalsın.
Ama tabi eğer gerçekten istediğimiz şey buysa.
