ellerindeki benekler, birbiri üzerinden akıp giden piton yılanlarına benzeyen rengarenk damarlar, alından sızan terin yere düşmeden buharlaşmasını sağlayacak çorak bir yüz, gözlere eski maviliğini unutturan bir perde, etrafında ellerini, ayaklarını öpen ağlaşan büyük küçük çocuklarını, anılarını hatırlamayan bir beyin, son sözleri allah olan bir dil. her gece bardağın içine koyulan takma dişlerdeki yorgunluk ve beyazlıktan epeyce uzak renk ve en sonunda ortama yayılan bayat koku, bir öğrenci evinde aylardır bekleyen süt gibi bir koku. bu koku bir dakika içinde içeri çekilip olay yerinden uzaklaşılmalıdır. çünkü insan öldükten sonra kaslar kendini salıverir, çiş, kaka ortama yayılır, parçaladığımız bütün edebiyat heba olur.
