Hiçbir zaman çok önemli bir insan olduğumu düşünmedim, çoğu kişi aksini söylese de. fikirlerimin her zaman umursandığı anlarda lafı çok uzattım bazen, bilerek. Bazen de ne diyeceğimi unuttum. beni dinleyip gerçek beni görmek isteyen gözler arasında gittim en güzeline vuruldum..
benim gördüklerimi görebilen çok az insan tanıdım. Ve konuşmadık hiç onlarla. her şeye söz gerekmez çünkü. Bakışlar çok şey anlatır. Gökyüzüne baktım ben de. hiç uyumadım geceleri. sabah uyanmak için çalar saatin çalması yeterliyken, çalmasına hiç ihtiyacım olmadan kalktım. Bazen havaya aldırmadan çıktım sokaklara. sıcaksa yandım, soğuksa dondum. güneşe baktım, yıldızlara baktım. gecelerden bir ayazken, mevsimlerden bir yaz, günlerden bir pazar gecesi, içeriden sanki bana seslendiğini balkonda duymuyor gibi yaptım. Çünkü içeri gitseydim sesinin hayalden ibaret olduğunu görürdüm. Kaldırdım kafamı ben de, aya baktım. Gördüğüm rüyamı unutmaya söz verip biri ilgisiyle bahsedince hatırladım, anlamına baktım. Bazı yaşanan şeyleri unutmaya söz verip, biri ilgisizce bahsedince dönüp ardıma baktım. içinden çıkamadığım işler olunca, bi' saniye bekler misiniz deyip önümdeki duvara baktım. ben aradığımı bulamadım dedim, tavsiye üzerine çekmeceye baktım. bir ses duydum, banaydı, koşup sesin geldiği tarafa baktım. Belli olmaz, bakarsın bir de yıllar sonra kavuşurmuşuz gibi ardından baktım. 'Hey? kime diyorum' diye kalabalığa baktım. yağmur yağıyor mu diye sokağa baktım. kimse yok diye öylece boşluğa baktım. En son da huzuru aradım, ermek için huzura, sevgilime, "aslolanbenlik"e baktım.
