arapça öğreten çevrelerde- usulune yönelik tartışmaların sürdüğü süreçtir.
temel olarak iki grup var. ilk grup, klasik medrese yönteminin takip edilmesinden yana iken ikinci grup modern yöntemlerle arapça öğretilmesinden yana.
ilk grubun usulünün çok daha doğru olduğunu düşünsem de bu usulün mevcut eğitim sisteminde, devlete bağlı okullarda bir şey kazandırabileceğini düşünmüyorum. neden?
klasik arapça öğretimi uzun çok uzun soluklu bir süreç. bu usul, medreselerde yaşamının büyük bir kısmını geçiren; birbirlerine müderris olan öğrenciler için oldukça faydalı. faydalı olduğunu görmek için ebu suud tefsirine bakmamız yeterli. ebu suud tefsiri arap ülkeleri okullarının arap dili bölümlerinde kullanılan bir tefsir. ama bu sonucu bugün klasik usulle de almamız mümkün değil. yani bugün imam hatiplerde klasik yöntem takip edilse de ne bir ebu suud tefsiri ne de bir ruhu'l beyan çıkar. imam hatipli değilim, net konuşmayayım ama haftada 5-6 saatten fazla arapça dersi aldıklarını sanmıyorum. üstelik bir öğretmen-öğrenci kontrol mekanizması olmadığından bu 5-6 saatlik çalışmanın okul dışında desteklenmesi mümkün değil. ve evet yine imam hatipli değilim ama birçoğunun arapçasının hiç de iyi olmadığını da biliyorum.
burada -hiç desteklemesem de- modern yöntemler devreye geliyor. vakit azlığı, denetim sorunu modern yöntemleri zorunlu kılıyor.
keşke medreselerimiz "doğru dürüst" bir biçimde yeniden açılsa da arapça eğitiminde batılıların geliştirdiği yöntemleri değil; bu dili yıllarca kendi dili bellemiş olanların; bu dilin en güzel eserlerini ortaya çıkaranların yöntemlerini takip edebilsek.
ama maalesef mevcut ortaokul-lise-üniversite eğitimi ile bu çok zor.
