bir gün çok pis ağlayacağımdan korkuyorum. en son ağladığımda 13 yaşındaydım. Babam öldü, hayvan gibi aşk acısı yaşadım, arkadaşsız kaldım, karşılıklı susmam gereken arkadaşlarımdan uzak kalıp hiç umrumda olmayan şeyler anlatıp komik olmayan espriler yapan insanlarla arkadaşlık kurmak zorunda kaldım, aşk acısı yaşarken platoniğimle aramdaki maddi uçurumun farkına vardım ki bu bile başlı başına depresyon sebebi olabilir. hayatta tutunacak hiçbir dalım kalmadı, ama ağlayamadım arkadaşlar. bunu bir meziyet olarak görmüyorum, aksine ağlamaya ihtiyacım var. babamın ölümüne, o kıza ağlamam lazım deli gibi. ama ağlayamıyorum. hani diliniz damağınız kurur da ıslatacak tükürüğünüz dahi kalmaz ya, öyle bir his.
