hayatımda duygusal bir birliktelik istemediğimi zannediyormuşum. aslında bu duygusal etkileşime bana zarar vereyeceği düşüncesinde olmasam balıklama atlayacağım. bu halde bile içimi kıpır kıpır ediyor. ama ne var ki haketmiyorum. beni sevebilecek bir insan yok. çirkinim sözlük. hiç sevilmedim, iki kez kandırıldım.buna inanmak güzeldi ancak hayatını adadığın insanın seni haftalarca kek yerine koyduğunu anladığında çok büyük yıkım yaşıyorsun. sonra utanıyorsun. hala ara ara aklıma gelince utanırım. nasıl da kendimin başkası için önemli olduğunu düşünebildim diye utanırım sözlük. bu yüzden kanmam artık hiç bir hatuna. bir dişi kişisi seni seviyorum dahi dese ''yok be kaan aptal mısın? kimsenin sevemeyeceği kadar çirkin ve siliksin'' derim önce. sonra ''ya seviyorsa ve hayatının fırsatını geri tepiyorsan'' düşüncesi belirir kafamda. bu ikilemde gidip gelirim. en nihayatinde uzaklaşırım o kişiden; istemeye istemeye, sevilmeye duyulan açlığı bastırarak, yeni pişmanlıklar duymamak adına, tekrardan ''iyi bok yedim'' dememek için. o değil de bu başlık kamu hizmeti gibi bir şey yahu. gelsin insanlar içini döksün de rahatlasın mantelitesiyle tasarlanmış gibi. belki de öyle. her neyse teşekkür ederim.
