hayat ne kadar da garip. bir zamanlar bu kız da bizim gibi düşünüyor, belki de dışarda yağan yağmuru seyrediyordu. ölmeden önce birşeyler yemiş miydi acaba, yoksa aç mıydı? en son kimi görmüştü, en son kime onu çok sevdiğini söylemişti? günahkar biri miydi, gündelik meşgaleler altında zamanını tüketmiş, geride onu hatırlatacak hiç bir eseri yok muydu acaba? artık bunların bir önemi kalmadı onun için. birazdan morg görevlileri gelip cansız bedenini alacak, içerde dolaplardan birine, bir mermer kadar sert ve soğuk olan demir masaya kefenle koyup kapağını kapatacaklardı.
