benimle evlenmek isteyen 6 yıl beni bekleyen bir çocuk vardı zerre umut vermesemde..
üniversiteye başlamadan önce ısrarla dönüp dolandı etrafımda, ailesini yolladı, kardeşini yolladı falan, üniversite bitti yine aynı.
neyse umudu kesti ki evlendi çoluk çocuğa karıştı. 3 yıl oluyor evleneli ama aile dostumuzun kızıyla.
bugün eve misafir davet etmiş annem. o aile dostumuz ve pek kıymetli kızlarıyla eşini de tabii.
annemin birkaç siparişini almak için markete gidiyordum bi baktım karşıdan geliyor.
akşam görüşeceğimiz yetmezmiş gibi. yani bir şey yok ama geriliyor insan. en azından eve geldiklerinde birbirimizi görecek ya da birbirimize odaklanacak zamanımız olmayacak o kadar kalabalık içinde.
neyse görmezden geldim karşıdan geldiğini görünce. o da öyle yaptı. geçtik gittik.
eve geldiğinde tam yemekleri bölmekle uğraşırken bir şey istemek için girdi mutfağa.
yemek de o kadar sıcaktı ki, tabaktan bile elim yandı, o anda da kalın sesiyle adımı söylemez mi?
birden panikledim. tam dökülüyordu ki hepsi, saçma sapan bir şekilde kurtarma operasyonu gerçekleştirdik ikimiz de.
bugün yolda seninle karşılaştık dedi sonra birden.
vay mal, hatırlatmana ne gerek var, madem hatırlatacaksın başınla selamlayıp geçeydin.
içimden sayıyorum tabii..
yanan elimi ağzıma götürdüm, yüzüne bön bön baktım.
ben şey.. demeye kalmadan, kendi kendine bir şeyler söyleyip gitti.
arkasından o giderken, gözlerim az bozuk da bazen fark etmiyorum, dikkatli bakmamışımdır farkında değilim falan dedim ama
ne kadar inandırıcı oldu bilemedim.
