dün akşamım ve gecem sabaha kadar kocaeli darıcada baş ağrısıyla gemiyi yüklemeyle geçti. kâh küfr ettim kah neden denizcilik gibi zor bir mesleği seçtim diye kendime kızdım. ama bu gün yorgunluğum ve uykusuzluğum geçip çanakkale karabigada dalgaların huzur veren hışırtıları eşliğinde dolunaya bakıyorum yarında muğla güllükte olucam ve fazlasıyla mutluyum.
kendi kendime hep derim ki 35 yaşında bu mesleği bırakıcam çünkü gerçekten çok zor. ancak denizde bir deyim vardır; götüne deniz suyu kaçtımı bir daha bu mesleği bırakamazsın. bu gün anladım doğruluğunu.
deniz biz denizciler için sürekli ayrılıp barışılan eski sevgililer gibi. sevmesende veya ayrılmak istesende dönüp dolaşıp yine onun kollarında buluyoruz kendimizi ve her gün farklı bir yerde olmayı farklı yerler, diyarlar gördüm diyebilmeyi seviyorum.
neyse sözlük. ben izninizle biraz daha dalgaların melodisini dinleyip ayın karanlığı dağıtmasını izlemekle meşkul olup mutlu olucam.
