babamda edip akbayramın neredeyse tüm kasetleri olduğundan dolayı çocukluğum bu adamı dinleyerek geçti. küçükken babam canı bir şeye sıkıldığında arabayı göl kıyısında tenha bir yere çeker kendine bira bana meyve suyu alırdı ve saatlerce oturur konuşurduk, teypte edip akbayram çalardı. gidenlerin türküsü çıktığında pek bir şey anlamayacak kadar küçük yaşlarda olmama rağmen içimi bir hüzün kaplar gözlerim dolardı. aslında gitmek benim hayatım için çok büyük anlamlar ifade eden bir kelime olmadı hiçbir zaman. ne bir gurbete gitme, giden sevdiklerinin arkasından bakma durumu ne de çok travmatik bir ölüm yaşadım. ama yine de gidenlerin türküsü beni hüzne boğardı. az önce youtubeda işsizlik ederken karşılaştım babam dinlemiş geçen hafta. açtım dinledim çok uzun zamandan sonra. yine ilginç bir hüzün çöktü gözlerim doldu sanki birini bir daha göremeyecekmişim gibi. evet böyle bir manyaklığım var. beni delice ağlatmak isterseniz defalarca gidenlerin türküsü dinletin sebepsiz yere ağlarım.
