Canlıların beslenme, solunum üreme gibi faaliyetlerini yönetmesinin yanı sıra, kalıtsal bilgileri taşıyan genleri barındıran Deoksiribonükleik Asit (DNA); Adenin, Sitozin, Guanin ve Timin olarak adlandırılan dört farklı organik bazdan oluşmakta; bu organik bazlar sağlıklı bir genetik çeşitliliğin oluşması için vazgeçilmez kabul edilmekte. Ancak bugünlerde, beşinci hatta altıncı ve son derece etkin iki bazın daha mümkünlüğünden söz ediliyor. Her iki baz için de elde edilen veriler, son derece çarpıcı.
Metil Sitozin ve Metil Adenin
80’li yılların başında; bu dört temel ‘klasik’ baza, sitozinden türetilen metil sitozin (mC) adında bir baz daha eklenmiş; ve ancak 90’lı yılların sonunca mC’nin, hücrenin fenotipini ortaya çıkaran epigenetik mekanizmaların temel nedeni olduğu tanımlanabilmiş. Epigenetik mekanizmaları; gen tanımlamasında ortaya çıkan ve DNA dizisinde oluşan farklılıklarla açıklanamayan yapılar olarak adlandırmak mümkün.
Burada değinilmesi gereken bir önemli nokta; DNA kodunun hayat boyu sabit kalmasıyla beraber; epigenomun esnekliği ve stres ya da diyet gibi dış dünyadan gelen sinyallere tepki verebilmesi.
Son yıllarda bu beşinci DNA bazına olan ilgi,mC’de bulunan değişikliklerde, kanser da dahil belli başlı hastalıkların tedavisine olan katkı sayesinde hayli artmış durumda.
Yanısıra, bugünlerde yapılan araştırmalar; metil Adenin (mA) adında bir yeni DNA bazının daha varlığının mümkün olduğu ve bu bazın da epigenomda; dolayısıyla hücrelerin yaşamında bir anahtar olabileceği ifade edilmekte.
Cell adlı dergide yayımlanan bir makaleye göre; insan hücreleri gibi komplike hücreleri tanımlamak için kullanılan ökaryot hücrelerin DNA’nın altıncı bazını oluşturduğu ifade edilmekte; yosun, solucan ve sineklerin mA’ya sahip oldukları ve bunun bazı gen tanımlamaları ve dolayısıyla yeni epigenetik işaretlerin oluşturulmasında rol oynadıkları varsayılmakta.Şimdilerde bu konudaki temel nokta ise; bu verinin doğruluğunu ispatlayarak insanları da kapsayan memeliler grubundaki yeri ve rolünü açıklayabilmek.
