Uzun süre kullandıktan sonra sonunda bırakabildiğim antidepresan. Daha önce birkaç kez denedim ama amacım bırakmak değildi, öyle içmeyi unuttum birkaç gün, sonra da madem içmiyorum, içmeyeyim bari deyip bir hafta kadar içmemiştim. Ah o bir hafta sonraki halim var ya, ağlamaktan helak olduğum, her boka gözlerimin dolduğu birkaç günlük bir sürece girdim. Birkaç gün diyorum ama ne kadar sürerdi bilmiyorum, çünkü birkaç gün sonra ben ilaca tekrar başladım. Bağımlılık yapıyor dedikleri şey bu herhalde. Kendine muhtaç hissettiriyor; sanki o olmadan hep böyle salya sümük yaşayacaksın gibi. insanın o hali hem kendini korkutuyor, hem de çevresine mutsuzluk aşılayacağı için kişiyi tedirgin ediyor. Sonra sarılıyorsun yine eski dostuna.
Geçenlerde yine birkaç gün içmeyi unuttum, sonra devamında yine bilinçli olarak içmedim ve yine o boktan sümüklü ruh halim koşa koşa sarıldı bana. ilk anda kucaklaştık, kucaklaştık da bu sefer eski dosta sarılmadım. O günü öyle geçirdim. Sevgilimle tartıştık zaten, bilmiyorum benim bu kevgire dönmüş ruh Halim mi sebep oldu yoksa ilaç içiyor da olsam yine tartışır mıydık, ama fark ettim ki o kafayı yemiş şekilde önceden davrandığım gibi davranmıyorum. Yaşım yolun yarısına yaklaştığı için mi daha kontrollü tartıştım bilmiyorum.
Sonra sevgilim uyudu. Bir anda çocukları öyle bir özledim ki kendi kendime konuşa konuşa, ağıt yakar gibi ağladım, sessiz kalmaya çalışarak. Kendimi suçladım yine, beceremediğim sorumluluklar için. 'Yarın ilaca yeniden başlayayım bari' cümlesi el salladı yine kapının arasından.
Ertesi gün ne mi oldu? ilaç içmeyi yine unuttum. iyi ki de unutmuşum çünkü o depresif tavrım ertesi güne kalmadı. Aklıma gelseydi, kendimi kötü hissetmiyor olmama rağmen, yine de içerdim mereti. Unuttum. Çok da iyi oldu çok da güzel oldu.
Kendimi daha özgür hissediyorum.
