Gözlerini özledim. En çok bal rengi gözlerinin içine bakıp sevdiğimi haykırmayı, Belki de yaklaşık bir aydır gerçekleştiremiyorum. insanın sevdiğine sarılamaması, öpüp okşayamaması ne kadar zor... Dudaklarına yapışıp nefesini içime çekmek bile deli gibi özletti kendini. Yalnız senin bakışların zihinde, senin gözlerin gözlerimde canlanıyor. insan sevgiyi öğrenince ayrı kalamıyor. Yapılan hatalar göze gelmiyor, engeller adeta ufak taşlar gibi bir tekme de kenara atılıyor. Severken sevilmek... Ne tarifsiz bir güzellik. Bende bunu yaşıyorum. Ya da bir rüyadayım. Kaç defa düşündüm hayatıma soktuğum yada hayatına girdiğim kişinin sen olmasında doğru kararı verebildim mi diye. Kaç defa yanılmak üzereydim. Lakin bir şeyler engelledi. iyi ki de öyle oldu. Şuan en kıymetlimsin, tek vazgeçemediğim. Gözlerinde ki derin mutluluğu hissedebiliyorum. En az senin kadar ben de mutlu oluyorum gözlerin gözlerime bakınca. Özlemini çekmek bile ne kadar büyük huzur. Fakat bu özlemin ardındaki gözlerinin gözlerimin önünde duruşunu hissettiğimden mi bilmiyorum. Öyle bağladın ki kendine huzurunun tiryakisi oldum adeta.
