bazı insanların kredisi sonsuzdur ya hani nolursa olsun silinmez gönlünden. onun ismiyle büyümüşsündür, kahramanın olmuştur. özenmişsindir hep, bi kere karşı karşıya gelebilecek miyiz acaba ya demişsindir. gözleri parladığında sevinçten içiniz dolar taşar, bir haksızlığa uğradığında böyle içinizden bir parça kopar. benim içinde o adam aykut kocamandır. yılmaz özdilin hakında yazdığı köşe yazısı başucumda durur. yazı ingiliz şair olan rudyard kiplingin şiiriyle başlar. bir dizesi vardır ki aykut kocamanın bunu kendine ilkesi olarak edindiğine inanırım. “ne kazandım diye sevinir, ne yıkıldım diye yerinir, ikisine de vermeyebilirsen değer” belki birlikte çok güzel günler göremedik (ki bence gördüklerimizi yok sayamayız) ama en kara günümüzde adam gibi arkamızda durmuştur. benim baktığım gibi bakılmasa bile bu adama, en azından bu yüzden sonsuz saygıyı hakeder. inkar etmek insafsızlık olur.
