"evlendikten sonra hayatım değişti, meğer ben mutluluk nedir bilmiyormuşum, bilmem kaç senedir ömrümün en güzel günlerini yaşıyorum, çok çok mutluyum" diyene henüz rastlamadım.
klasik tanımlamalara girmek istemiyorum, fakat evlilik şu aşamalardan oluşuyor sanki:
karşı cinsi görüp aşık olma; aşık olma dediğimiz şey cinsel anlamda çekicilik, tutku, aşırı sevişme isteği.
ardından gelen aşama; ben bu adam/kadın olmadan yaşayamıyorum evresi. bu evrede hemen ailelere gidiliyor, tanışmalar, iknalar derken hoopp düğün. biraz beklese, acele etmese hevesi geçecek halbuki. bu aşama evden uzaklaşmak isteyen, artık anne baba ile yaşamak istemeyen gençlerimiz için kurtuluş aşamasıdır aynı zamanda. yalnız evlendikten sonra, anne babadan maaş gelmeyecek onu belirteyim. baya baya faturalar size ait olacak (daha güzel bir tanımım vardı ama yazamadım işte).
bir sonraki aşama; bıkma, sorumluluğun fazla gelmesi, arkadaşları özleme, hani benim özgürlüğüm darlanmaları, anamın babamın evinde hayat daha mi iyiydi ne? sorgulamaları, ben artık sevişmelerimizden zevk almıyorum ya da niye artık sevişmiyoruz ki biz sorunsalı, ailelere aktarılan sıkıntılar ve aile bireylerinin olaya dahil olup durumu iyice sıvamaları vs aşaması.
son aşama; biz birbirimiz için yaratılmamışız, galiba ayrılmalıyız aşaması. bu aşamaya gelene kadar zaman su gibi akmıştır, seneler hızla geçmiştir ve iki taraf da yıprandıkça yıpranmıştır. feda edilen kariyerler, feda edilen seneler, feda edilen psikolojiler, feda edilen çocuklar derken iki enkaz kalmıştır geriye.
kadın ve erkek boşanır ve yollarına devam ederler. ama hiçbir şey eskisi gibi değildir artık. gülerler ama ağızlarında tat yoktur. eğlenirler ama yalnızca öyle görünürler. hele çocuk varsa, artık hayat bambaşka davranır size.
evlilik çok çok ciddi bir müessese; düşünen varsa, bir kez daha düşünsün derim. öyle deneme amaçlı, bir de ben şunun tadına bakayım diye yapılacak bir iş değil bu. size verdiği zararları yıllar içinde anlarsınız ve çok üzülürsünüz. çok da gerekli değil açıkçası.
