Şahsımdır. 16-17 yaşlarımda ağır derecede yaşamaktaydım. Tek başıma markete dahi gidemezdim, ineceğim yeri söyleyemezdim, yanlış bir şey aldığım zaman gidip düzeltemezdim. Özgüvenden öleceğimize eksiğimiz olsun diyorduk fakat bu eksiklik bizi somutlaştırıyordu. Sevgisizlikten ötürü olmalıydı. 2 sene sonra kendimi toparlamaya çalıştım. Sosyal bir yaşantım da yok idi. Sadece; okul, teskilat, dershane, ev, telefonum. Okulda atılgan bir tiptim. Bu atılganlık her konu da geçerli olamıyor. Mesela yanlış giden bir işin doğrusunu bildiğiniz halde sözünüz geçmez diye söylemediğiniz oldu mu? Defalarca yaşadım bu. Bir çok kez. Yine, yeniden. Artık bağzı şeyleri değiştirme zamanı gelmişti. Buna kendimden başladım. Evrildim, kendime geldim diyebilirim. Ve şu an diyorum ki; durakta inebilir miyim?
