rus edebiyatı ile tanışıklığı olanlar bilir st. petersburg'un nasıl bir şehir olduğunu. insanların üzerindeki ağır varoluş bunalımıyla, soğuğuyla, gerginliğiyle ankara bu ülkenin st. petersburg'udur. ağır bir romanın sayfalarında nefes alan acılar, sevinçler, hayal kırıklıkları, sevgiler, terk edilmişlikler barındırır ve insanların duygularıyla yaşar, insanların duygularını yaşatır bu şehir. ankara'yı ankara yapan ve insanların ankara'yı sevmesini sağlayan şey de budur.
bir kadın seversin, tunalı'sından kurtuluş'una kadar kadınındır artık ankara. bir özlem kadar sonra sokak ortasında terk edilirsin, sokaklar hayatın gibi çıkmaza bürünür. dostluklar kurarsın, sakarya'sında attığın kahkaha, bahçeli'de yaptığın bir akşam yürüyüşünde yankılanır. samimiyet sarar dört bir yanını. an gelir bir gün batımında aşti'de beklersin mutluluğu, geldi mi ayrılıklar yokmuş gibi sarılırsın. karanfil'den bunalır konur'a girersin, konur'dan bunalır karanfil'e dönersin ve 2. turun ardından çıkışı olmayan basit bir labirentteymişsin hissine kapılıp kaldırırsın kafanı ve gökyüzü menşeli hayaller kurarsın.
yaptığın şey her ne ise bu şehir onu aklında tutar. diğer şehirlerden daha güçlü bir hafızası vardır ankara'nın. başına gelen her güzel şeyi bir gün hatırlayabilmek için ankara'ya döndüğünde; o kadının bir zamanlar sana sunduğu sevgisini yaşarsın, dostane gülüşler kulaklarında yankılanır ve gökyüzünden çalınmış ama artık tuzbuz olmuş hayallerinin kar olup üzerine yağdığını fark edersin. bu andan sonra bütün terk edilişlere nazire yaparcasına artık bir yere gidemezsin, zira artık sen ankara'sındır.
