yetiştirdiği her dönemin ayrı bir özelliği olan okulum.
dönemimde aslına bakarsanız o kadar da düzgün bir eğitim falan yoktu. okul günleri ders asma, kopya çekme, öğretmenleri kaale almama, eğitim görmeme havasında geçer; sınıfta kalmak için hakikaten geri zekalı olmanız gerekirdi.
sonra erdoğan teziç müdürlüğünde, sayın teziç dört bir yandan bastırdı eğitim verebilmek için. bizler de direndik, ayıp laflar bile söyledik aleyhinde. ama adamcağız haklıydı dediklerinde.
ardından günümüzde yine şahlandı. ama sanırım 90lı yıllardaki mezunlarının tamamı biraz eksiklik çekmiştir galatasaraylılığına değin.
daha önceki "devrecilik" sistemi cumhuriyetçi bir çizgide olması gerekirken, benim döneminde yerini ülkücülerin, komünistlerin ve dincilerin birbirleriyle ahenkle devreciliği ele geçirerek cumhuriyetçileri dışlamasıyla geçmişti.
mezun olalı neredeyse 10 yıl oldu, şu ana kadar da galatasaray liseli olmak ayrıcalığını hiç bir zaman yaşamadım. muhabbet sırasında "aa orda okumuş" dedirtmek bir kenara; ne iş hayatımda herhangi bir işime yaradı, ne de zor dönemlerimde yardım elini uzatan biri oldu.
peki galatasaray liselileri hayatında daha farklı kılan nedir diye soracak olursanız; cevabı da sanırım özgürlüğü tadarlar. bu da onlara medeni bir ülkede yaşamış misali, özgür düşünceyi ve yaratıcılığı katar.
türkiye'de özgürlük diye bir şey yoktur. osmanlı'dan kalan padişahın köleleri halk anlayışı hala devam etmektedir. cumhuriyetin ilk gününden bu yana bu ülkeyi kim yönetiyorsa, tüm halk bu yönetenlerin kölesidir. ama mektepte bu biraz değişiktir.
hiyerarşi elbette vardır, ama hiyerarşi daha çok düzgün bir devlet anlayışı ile kanunlara uyma dersi verdirir.
şu sıralar eski eğitim tarzına dönmüştür diye gözlemliyorum, öğrenciler derslerini çalışıyor ve bir şeyler de öğrenmeye çalışıyorlar. olması gereken de budur.
