anlatan ülkücü agabey aklımda kaldığı kadarı ile şu sözlerle anlatmaktadır.
erdal eren isimli çocuk karşı tarafımızda bir hücrede kalıyordu.
askerler nöbet değiştirdiklerinde birbirlerine onun adını söylerlerdi.
adın bağırıldığında ellerini demir parmaklıkların ( ya da küçük bir pencere neyse ) oradan dışarı çıkarmak zorundaydın.
nöbeti devralanlarında ilk işi, onun adını söyleyip, kim olduğunu görüp, dayağa devam etmeleri olurdu.
daha yaşı çok küçüktü, kendisi de ufak tefek sıska bir çocuktu. bazen bizim koğuştaki arkadaşlarımız onun adı okunduğunda sanki kendileriymiş gibi ellerini dışarı çıkarır ve dayağı kendileri yerlerdi. çok küçük yaşta ve sıska olduğu için dayanmazdık, üzülürdük.
bunu o dönemde aynı cezaevinde yatmakta olan bir ülkücü ağabey anlatıyor, ismi aklımda değil.
şimdi gelelim sadede...
o dönemin dava savunucuları, hangi görüşten olurlarsa olsunlar düzgün adamlarmış hakikaten.
mert adamlarmış!
biz olamadık onlar gibi. ona yanarım.
ayrıca....
bir çocuğun yaşını büyültüp, idam sehpasına gönderenlerin de ta amına koyayım...
