insan nisyanla malüldür demiş eskiler. ne kadar da güzel söylemişler. unutuyoruz, bize gösterilen ilgiyi, fedekarlığı, değeri... ucuz menfaatler için satabiliyoruz ilahımızı, inançlarımızı, dostlarımızı, yeri geldiğinde anamızı, babamızı... hele şu kapitalist çağ var ya! nankörlüğümüzü ve bencilliğimizi öyle bir kamçıladı ki kendimizi iyiden iyiye kaybettik. oysa bizden beklenen karşılık doğal bir karşılıktı bir menfaat değil! yani sevgiye sevgi, vefaya vefa, mertliğe mertlik... bunları dahi gösteremiyorsak en azından ihanet etmememiz, satmamamız... o güzel başımızı iki elimizn arasına alıp hayat ile ilgili algılarımızı bilinçli ve erdemli bir şekilde yeniden düznelemeliyiz.
