daha lisedeyken sınıf arkadaşlarımın ve buna benim yapmış olduklarımın da dahil olduğu bütün teklifler reddeliyorken farketmemi sağlayan bir takım gerçeklerle yüzleşmek zorunda kaldığımı hatırlıyorum. geçmişe saplantılı biri olduğumdan değil ama, aşkın ne kadar kendiyle çelişen bir yanılgı olduğu o günlerde farketmiştim zaten. kalbini pır pır ettirecek ve ancak sana özel olduğu düşünülen hislerin tek bir adı vardı aslında: boylu poslu, yakışıklı, zengin, zeki, sevimli ve eğlenceli... iyi niyetli ve ahlaklı olmasına bile gerek yoktu bazen, üstelik her iki cins içinde geçerliydi bu. ve ben aşka o zamandan beri saygı duymadığımı fark ettim; fakat mesele ben değildim, hiçbir zamanda olmadım zaten.
