2 öğrenciyiz kıt kanaat geçinmeye çalışıyoruz istanbulda. okullar uzamış, burslar kesilmiş, aileden para istemeye yüz yok, iş de bulamıyoruz, yani buluyoruz da ders yükü de var zaman yok işe gitmeye. bana ayın 1'inde para geliyor, 15'ine kadar benim parayı iç ediyoruz, elemana da 15'inde para geliyor ayın 1'ine kadar da onun para ile geçiniyoruz. akbiller aylık, eve alınan nevale günlük, kemer sıkmada son noktadayız.
üsküdarda oturuyoruz okullar beşiktaşta, genelde dersler aynı zamanda başlıyor. öğlen derse gitmeden önce saat 11 gibi kahvaltı yapıyoruz ki sabah-öğlen birleşip brunch tadında bişey olsun. tabi bizim brunch keyiften değil zorunluluktan. kahvaltı için de üsküdarda bi kır pidecisi var. 2 kır pidesi az geldiğinden 2 kişi 5 kır pidesi alıyoruz, çayla beraber götür. kişi başı 5 liraya sabah-öğlen öğünü tamamlanıyor.
aradan 4 yıl geçer ve bir zamanlar fakir ama gururlu olan 2 mühendis bir gün yine o kır pidecisinin önünde buluşur. yine gidilir ve 5 tane patatesli kır pidesi alınır. fakat ne hikmettir ki o fakir zamanlardaki kır pidesi tadı bir daha asla geri gelmeyecektir.
