Bazen olumlu-olumsuz şartları düşünüp karar vermeye çalıştığımız anlarda insanoğlunun kemiksiz dili düşünmeden konuştuğunda o sesler yüreğimizi tırmalar. Üzülüruz, kızarız. Geçer sonra. izi kalır sadece kulak tirmalayan, rahatsız edici.
En iyisi söylenen sözlere kulak asmamak. Her şeyden ve herkesten uzak kendi ic sesimize kulak vermek. Bir de sabırlı olmak gerek ve sonucunu beklemek...
Öyle zormuş ki insan için söylenen sozlerin ağırlığını taşımak. Önceden beri hayal edilen başa geldiğinde yüreklice davranmak. Ve belki de en zoru karar vermek...
