doktoruma "boşanma sürecini rahat geçirmek istiyorum, düşünmekten yoruldum, rahatlamaya ihtiyacım var" dedim ve paxil ile tanıştım. yaklaşık 1,5 senedir kullanıyorum. çoktan bırakmam gerekiyordu ama o kadar rahat hissediyordum ki bırakmayı göze alamadım. hayatım boyunca hiçbir şeye bağımlı olmadım ben, sigara ve alkol hep ben istediğim zaman var oldular mesela hayatımda. ama paxil'e bağımlı oldum, hem de öyle böyle değil.
bu bayram başlangıcında ilacım bitti, "amann şimdi nöbetçi eczane mi arayacağım, zaten bırakmak istiyorum, bakalım ne olacak?" dedim. ilacı birden bırakmanın ne kadar fazla yan etkisi olduğunu da biliyorum tabi.
ilacı bırakmak isteyen kişilere en büyük tavsiyem, sakın aniden bırakmayın. dünya tersine dönüyor, kafa göz ne varsa yamuluyor, uyuşuk uyuşuk bakıyorsunuz etrafa. aman diyim, doktor kontrolünde bırakın lütfen ilacı.
neyse dün doktoruma "bırakmak istiyorum" dedim. "bir ay 20 mg'a devam et, ikinci ay 10 mg'a düşür ve bitir" dedi. o kadar mutluyum ki bu sürece başlayabildiğim için. inanın her ay karar verip, "ya bir aycık daha devam edeyim, gerçekten bırakacağım bir ay sonra" diyordum.
ilaca ilk başladığınızda yüzünüzde garip bir gülümseme, huzurlu bir rahatlık, dünyayla barışık bir ruh haliyle geziyorsunuz. eşiniz dostunuz "ne oldu acaba bu kıza" diye bakıyor yüzünüze. zaten bu tepkiler ilaca bağımlı yapıyor sizi, o kadar öz güvenli ve rahatsınız ki ilişkilerinize de yansıyor bu durum ve yeni halinizden vazgeçmek istemiyorsunuz.
zamanla şunu fark ediyorsunuz; "sürekli uyumak uyumak istiyorum"..uyku hayatımın hiçbir dönemi bu kadar tatlı gelmemişti bana, hemen uyumak hayaldi benim için. fakat paxil ile anında uykuya dalıyordum ve bu bile ilacı bırakmamak için yeterli bir sebepti. siz mışıl mışıl uyurken, neler neler kaçıyor hayatta onları başlarda fark edemiyorsunuz tabi. yaşam enerjiniz, gücünüz giderek yok oluyor. uzun yürüyüş yapamıyor, bir yere gitmeye üşeniyor, söz verdiğiniz buluşmaları hep bir bahane bularak erteliyorsunuz. her gün "günün yapılacakları" listesi yapıyorum, o liste bir hafta öyle bekliyor kafamda. yok mümkün değil, hele o gün dışarıda işim çoksa iki gün iptal. bol bol uyumalıyım ki, enerjim yerine gelsin.
ilacı bırakmak istememin en büyük nedeni; unutkanlık! bu öyle basit unutmaları, dalgınlıkları falan geçti artık. biraz mutluluk hormonu salgılayayım, nöronlarım rahat etsin, azcık mutlu olayım derken; nineme döndüm. dün ne yedin? diye aniden sorsanız, beş dakika düşünüyorum. isim hafızam berbat halde, izlediğim filmleri, dizileri unutmaya başladım. sürekli "ayy neydi yaaa?" demekten sıkıldım.
kısacası ben artık bırakıyorum bu ilacı. "hayatımda başıma gelen en büyük mucize bu" diyordum hep. şimdi ise üzerinde ölü toprağı olan, bezgin, tembel, duyguları iyice körelmiş, her haltı unutan, mutluluğunu bir ilaca endekslemiş bir aciz görüyorum. zaten bir halta yaramış olsa, tüm aile bireyleri ve arkadaşlarım bırak diye ısrar etmezlerdi. onlar çok daha net görüyor sizdeki olumsuz etkileri.
insanoğlu çok güçlü bir varlık, her şeyi aşabilir ve mücadele edebilir. inanın benim boşanmayı alt edebilmek için bu ilaca ihtiyacım yoktu. sadece bencillik ve tembellikti bu. sadece acı çekmekten korkmaktı bu, oysa biraz acının zararı olmaz emin olun. kullanmayı düşünen varsa, doktorunuzla etraflıca konuşun ve çok büyük bir sıkıntı yoksa ortada, kullanmayın derim ben. eksileri, artılarından daha fazla inanın.
