kırgız yazar cengiz aytmatov u hep bir türk olarak görmüşümdür. şimdiye kadar toprak ana, beyaz gemi, gün olur asra bedel, cengiz han'a küsen bulut ve en son cemile romanlarını okudum. artık iyice farkına vardım aytmatovun üslubu cumhuriyet dönemi romancılarımıza çok benziyor. reşat nuri, halide edip, mehmet rauf... kan çekiyor galiba. cemileye gelelim;
--spoiler--
kocası askerde olan genç ve güzel bir kadının, kayınbiraderi ile beraber kolhozda (köylülerin tarım işlerini halletmek için kurduğu kooperatif sistemi) çalışmaya başlıyor. savaş olduğu için erkeklerin hepsi askerde. işleri yaşlılar, kadınlar, çocuklar ve savaşta yaralanıp geri gönderilen askerler yapıyor. işte bu askerlerden biri olan danyar, cemile ve kayınbiraderi ile beraber istasyona tahıl taşımaya başlıyor. içine kapanık, çekingen ve neredeyse hiç konuşmayan danyarla; işveli, güzel, neşeli cemilenin hikayesini anlatmış aytmatov. iki insanın birbirine içten içe nasıl bağlandığını ve bir anda nasıl körkütük aşık olduklarını anlatmış. kadın evli, kocası asker ve hikaye kayınbiraderin ağzından anlatılıyor. ama asla kayınbiradere kızamıyoruz. danyarla cemilenin aşkına şahit olup sesini çıkarmamasına, hatta onların beraber olmasını istemesine kızamıyoruz. normalde böyle bir insan değilimdir ama aytmatov o kadar sade ve güzel yazmışki ben bile cemile ve danyarın safına geçtim.
--spoiler--
2008 yılında vefat eden aytmatova allah rahmet eylesin.
