Adam gibi adam yazar. Ama son yaptığını Unutabilmek çok güç.
Sevgili yazarlar, bakın benim çok tatlı, en en sevdiğim yeşilden, ağaç gibi de değil de gibi ve henüz ömrünün ÇOK başlarında Olan minik mi minik bi bonsaim vardı. Suyunu şeyini eksik etmez, kendimden çok ona bakar, eve çocuklu misafir geleceği Zaman Onu nereye saklayacağımı bilemezdim. O da aynı şekilde beni çok sever, bana sanki daha farklı... sanki daha bir ağaç ağaç bakardı. Ona bir isim bile koymuştum. Evet bir ismi bile vardı. Bonsai'ydi adı ve yaratıcılığımla gurur duyuyor Olmalıydı.
Sonra o kara gün geldi çattı ve bu adaMa ağacımdan bahsettim. Bahsetmez olaydım. Sonra ona fotoğrafını yolladım. Yollamaz olaydım.
isterseniz bir bakalım. Ne kadar da yeşil, ne kadar da... bonsai.
Fotoğrafı gördüğü an "Ne güzel bir ağaç... Keşke benim olsa." kenafirliği sarmıştı dört yanımızı. Ağacım ve ben lanetlenmiştik adeta. O bana Sanki "nasıl yaparsın sarah?!" der gibi bakıyordu, ben ona "???" der gibi bakıyordum. Sonra O bana "Biz özeldik!" der gibi baktı bense Ona "Ne diyosun anlamıyorum Ki aq?" der gibi baktım. Şaşkındık ve korkmuştuk. sonra hhka bana gülümsedi ve dedi ki; "Onun bakımı zor Olur (:"
O elim cümleden sonra hiçbir Şey eskisi gibi Olmadı. Hep daha kötüye gittik. Ne yaptıysam da fayda etmedi. Ağacım artık beni sevmiyordu. O ÇOK Sevdiğim yeşilini soldurmuştu. Kırılgandı ÇOK kırılgandı ve dökülüyordu, Onu büyütüp milyon dolarlara satma hayallerim gibi, YOK Oluyordu.
Resmen Maşallah dediği üç gün yaşamamıştı. Bakın bu ibretlik bir hadisedir. yarın öbürgün coluğunuzu Çocuğunuzu, kedinizi köpeğinizi ya da benim gibi ağacınızı bu adama göstermeden önce tekrar tekrar düşünün. Ben yandım, siz yanmayın.
