itiraf ediyorum.Kuzenlerimi kiskaniyorum. Çünkü benim yapamadigim bir cok seyi onlar kolaylikla yaptilar. 22 yasindayim. Bazen bazi seylere cok gec kaldigimi dusunuyorum. Sorumluluklarim var. Ve ben o sorumluluklari birakip kendi hayatimi duzene sokamiyorum.insanlar genc yaslarinda hep aileleri tarafindan yonlendirilirler. Keske ailem beni anlayip bana biraz destek olsalardi. Kendimi dusunemedim. Yapmak istediklerim icime sigmiyor. Bazen patlayip parcalara ayrilacagimi dusunuyorum. Her sey guzel olabilirdi. Ama olmadi. Neyse boyle iste...
