Şehir, insanlar, ve onların sevimli ışıkları. Ne kadar mutlu ve meşgul görünüyorlar değilmi. Sanki mutlu olmakla meşguller veya mutlu olmaya çalışmakla meşguller. Aa bak bir seçenek daha var nasılda unuturum. Hepimizin mutlaka yaptığı bir seçenek. Mutlu görünmeye çalışmakla meşguller. Hani derlerya dostum "insan giydiği kıyafetin adamı olur." Belkide demezler çünkü aklıma şimdi geldi, uydurmuş olabilirim. Ama gerçekten öyle. En azından benim için öyle. Zaten diğerleri umrumda olmadı dostum, olmamalıydı. Onlar hiç beni umursadımı? Hiç beni önemsedilermi? Hiç beni merak ettilermi? Onlar için ben yokum. Varlığım onlar için bir anlam ifade etmiyorken düşünceleri neden umrumda olsun. Neyse konuyu dağıtmayalım. O meşkul insanlar bence mutlu olmaya veya görünmeye o kadar çabalıyorlarki bu çaba artık onlar için vazgeçilmez olmuş. Hatta belki bir hayat gayesi teşkil ediyor. Yoksa bütün bu insanlar nasıl mutlu olabilirki? Bu mümkünmüki?
