ölümüne sulugöz bir insanın belirli olaylar silsilesi sonucunda normalde ağladığından da fazla ağlayarak gerçek anlamda göz pınarlarını kurutmasıyla olabilen kabiliyetsizlik.* ve tabi şartların elvermediği durumlar da olabilir.
iki sene önce o zamanlar gerekli gibi gelen birinden yediğim kazık sonucu, dalga geçilmiş hissi, bunları yakın arkadaşımdan şehrimden uzaktayken öğrenmem gibi olaylar silsilesiyle manyak gibi durmadan, gece uyurken sabah uyanınca ağlamıştım. düzeltilecek bir olay olmadığı için bu ağlama süreci uzun sürdü tabii. zaten yüz yüze olduğum insanlar olmadığından bir süre sonra unutuldu olaylar ancak hissiyat geçmedi. ağlayamadım. yaklaşık bir kaç ay sonra filan bir yüzleşme gerçekleşti, ben kitlendim konuşamadım, uzlaştırmaya çalıştılar arkadaşlarım. ama ben konuşamadım. üstüme gelindi baya. orada onlara rest çeken bir arkadaşım vardı, ilk defa cidden yakın olduğumuzu orada anlamıştım. ilk orada cidden çok ağlamak istememle bir kaç damla düştü gözlerimden, o arkadaşıma sarılırken. daha sonra yine bir kaç ay son tam ağladığımda ise sebep yoktu, pinhani çalıyordu, içimden geldi. sulugöz değilseniz bilmezsiniz, ağlamamak benim hayatımda büyük eksklikti. severek ağlayanlardanım. allah yaşatmasın. *
