Allah kimseye kaldıramayacağı acıyı yüklemez. Annesini babasını kaybetmiş arkadaşlarım o günlerinde ayakta zor dururlardı. Zaman geçtikçe acı hafifliyor bir zaman sonra alışıyor insan. Yine birlikte gülüp eğlenebiliyoruz. Ben yaşamadım ama yaşayacağım gün umarım yanımda sevdiğim insanlar olur ve acımı hafifletir.
Umarım yaşamam ve onlardan önce ölürüm demem çünkü bu bir saçmalık. Ben yaşamalıyım ki kendi çocuklarımın büyüdüğünü göreyim. Onların geleceklerini garanti altına alayım. Aksi bencillik olur. Zaten hayatın amacıda budur. Ben ölsem. Onlara torun vermesem onlar 500 sene yaşasa ne yazar evlatları torunları olmadan. Hepimize yaşama amacı veren şeyler sevdiklerimizdir. Ben onlardan önce ölüp onlara evlat acısı yaşatamam. Onlar benden önce ölsün o acıyı ben sahipleneyim.
Duygusal ve mantıksal düşünce farkı sanırım. Ailesini canından çok seven yazar beyanı.
